Ik weet niet wat me vanavond het meeste raakte in het stadhuis van Groningen. Misschien dat het de plek was waar ik ooit trouwde op een woensdagmorgen, omdat het gratis was.
Misschien dat uit de mond van burgemeester Koen Schuiling niet alleen excuses klonken voor de rol van de stad in het slavernijverleden, maar ook namen van verzetstrijders Pattimura en Tiahahu - wiens verhalen me een paar weken geleden nog maar werden verteld op de eilanden van mijn familie, Saparua en Nusalaut.
Misschien omdat ik er samen met mijn zus was en we nooit uitgenodigd waren voor deze avond als we een paar jaar geleden niet onze eigen blinde vlekken onder ogen waren gekomen.
Misschien dat we bekenden zagen, misschien dat het in mijn eigen stad was, misschien omdat het precies vandaag was dat cultuur en culturen wel wat erkenning konden gebruiken.