Naar aanleiding van de Andere Tijden-tweeluik Recht op Tranen schreef ik een column voor Herinneringscentrum Kamp Westerbork, over de zoektocht naar mijn roots en hoe deze ook een rol speelt in mijn werk.
In de eerste aflevering van het Andere Tijden-tweeluik ‘Recht op Tranen’ komt het rapport dat mijn opa erover schreef en dat ik bijna tachtig jaar later helemaal uitploos, uitgebreid aan bod. ‘Trouw aan Oranje’ heet het, het wordt uitgezonden in aanloop naar de Indië-herdenking.
Ik weet niet wat me vanavond het meeste raakte in het stadhuis van Groningen. Misschien dat uit de mond van burgemeester Koen Schuiling niet alleen excuses klonken voor de rol van de stad in het slavernijverleden.
In Merauke vond ik het postkantoor waar mijn opa als telegrafist werkte, de locatie van het huis waar mijn vader de eerste elf jaar van zijn leven woonde; het intrigerende strand van Lampu Satu en de haven waar mijn opa en oma elkaar voor het eerst in hun leven zagen, nadat ze op afstand waren getrouwd.
Afgelopen zaterdag was de Podkas live! Talkshow-theater met publiek in Roden, de thuisbasis 2.0 van onze Molukse familie. Wat een leuke sfeer, liedjes en mensen.
Voor mij was deze opening een bijzondere binnenkomer in mijn derde week bij het Herinneringscentrum. Uiteindelijk gaat het allemaal om schrijnende, ontroerende, belangrijke en ook mooie verhalen die verteld moeten worden.
Nadat mijn zus Tamar me in de cafetaria van het winkelcentrum vroeg wat onze geboortewijk voor mij had betekend, haalde ik een doosje tevoorschijn met daarin - naast onverstuurde pathetische liefdesbrieven aan mijn buurmeisje - mijn allereerste voetbalshirtje van FC Lewenborg. En één bewaard clubblaadje uit maart 1999. In tegenstelling tot Tamar vormt FC Lewenborg voor mij een groot onderdeel van die tijd. Maar ook zij kende Erwin Walma, die op 14-jarige leeftijd door een verkeersongeval om het leven kwam.
Dinsdagmiddag had ik een vermakelijk interview met Bert Visscher over zijn rol als Ripperda en vertelde ik Op Maarhuizen voor VNG-congresgangers over Zummerbühne. Maar het hoogtepunt was ‘Nessun dorma’ door Dimitryi Mikheiev.
